Brittany Lauren Maynard urodziła się w roku 1984 i przeżyła 29 lat żyjąc pełnią życia. Uczyła się, podróżowała, śmiała i cieszyła życiem. Poznała Daniela Diaza w kwietniu 2007 r. wyszła za niego we wrześniu 2012 r. W nowy rok dowiedziała się, że ma raka mózgu. Że pozostało jej kilka miesięcy życia i śmierć w bólu.

„Do what you can, with what you have, where you are.”- Theodore Roosevelt. Zrób, co w twojej mocy, taką radę wzięła sobie do serca.

Założyła fundację http://www.thebrittanyfund.org/, walczyła o godną śmierć i możliwość eutanazji. Wraz z rodziną przeprowadziła się do takiego stanu w USA, w którym dozwolone było wsparcie w umieraniu przez osoby trzecie. Stan Oregon jest bowiem jednym z 5 stanów w USA, w którym prawo pozwala na eutanazję. Odebrała sobie życie 1 listopada 2014 roku, kilka dni po urodzinach męża. W nagraniu, upublicznionym na serwisie YouTube, mówi o strachu, o tym, jak zmienia się jej ciało przez chorobę i o chwili,kiedy spoglądając na swojego męża nie potrafiła określić, jak ma na imię.

Ta śmierć z pewnością wywoła pojawiająca się co jakiś czas dyskusję na temat eutanazji i prawa do godnej śmierci osób nieuleczalnie chorych.

Czym jest eutanazja?

Eutanazja (lub euthanazja, od gr. εὐθανασία, euthanasia – „dobra śmierć”) – przyspieszenie śmierci chorego człowieka. W niektórych kodeksach karnych, w tym polskim eutanazję określa się jako rodzaj zabójstwa. Od połowy XX w. eutanazja jest omawiana w kontekście nauki biotechnologii, bioetyki, prawa, polityki i religii. Pojęcie „eutanazja” po raz pierwszy pojawiło się najprawdopodobniej w V w. p.n.e., w  komedii Kratinosa. Określił on w ten sposób „osobę mającą dobrą śmierć”. Po raz kolejny pojęcie to zostało użyte pod koniec IV w p.n.e. przez innego greckiego poetę – Menandra. Drugie znaczenie nadane terminowi „euthanatos„, określało „łatwą śmierć” i dystansu do własnego życia.

W Sparcie eutanazja miała charakter eksterminacyjny. Dzieci  były własnością państwa. O ich losie decydowała rada starszych. Słabe, kalekie porzucano w górach lub zrzucano ze skały. Opisał to Plutarch w „Żywotach równoległych”. Z innych pism (np. Platona, który do tego wprost nawołuje) wynika, że zwyczaj porzucania kalekich, a nawet zdrowych dzieci, jeśli było ich za dużo, praktykowano w całej Grecji. W Grecji jednak porzucano dzieci zgodnie z wolą rodziny (ojca), a w Sparcie decyzję podejmowano urzędowo, także wbrew woli rodziny. W średniowieczu dominował typ eutanazji samobójczej lub zabójczej. Używano mizerykordii do skracania życia śmiertelnie rannym rycerzom, przeciwnikom, także przyjaciołom.

Eutanazja jest obecnie zalegalizowana w Holandii (2002), Belgii, Luksemburgu (w tym chorych dzieci), Albanii, Japonii i 5 amerykańskich stanach, m.in. Teksas i Oregon. W Szwajcarii można przepisać lek nasenny w śmiertelnej dawce, chory musi go przyjąć samodzielnie. W pozostałych krajach eutanazja jest niedozwolona i karana jak zwykłe zabójstwo. Tak jest również w Polsce, gdzie eutanazja jest zakazana prawnie.

Tyle Wikipedia i inne źródła medialne. W praktyce życia codziennego oznacza to dylematy moralne, zderzenie postaw filozoficznych i politycznych.

Czytaj także:

• http://www.eutanazja.net/
• http://etykapraktyczna.pl/encyklopedia/eutanazja
• http://www.katolik.pl/dlaczego-nie-eutanazji-,1382,416,cz.html

(pewu)