Każda kontynuacja oferty muzycznej jest oczekiwana nie tylko przez tych, którzy jej kibicują od lat i są stałymi uczestnikami koncertowych muzykaliów lecz także przez nowych oczekujących w sobie uszanowania muzycznych wspomnień. Od dwudziestu lat organizowane są w Poznaniu na dziedzińcu Urzędu Miasta Poznania imprezy tematyczne mające na celu zabawowy i edukacyjny charakter przybliżając lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte. Sprowadzają się one do wspólnego mianownika – repertuar Elvisa Presleya. Tym razem organizatorzy korzystając z grantu samorządu zaprosili zespół The Kings Friends. Koncert, na który wstęp był bezpłatny zdominowali seniorzy, bo oni otrzymali imienne zaproszenia jakie były w Tytce Seniora.

  Zapewne nie zapamiętałem wszystkiego, co było prezentowane z estrady. Oto, co zostało mi w pamięci:  Intro „Also sprach Zaratustra” (Strauss)  „Blue suede shoes” (Carl Perkins),  „Trouble” (Leiber-Stoller),  „Jailhouse Rock” (Leiber-Stoller) , „All shook up” (Blackwell-Presley) ,”See see Rider” (arr. Presley), „It’s now or never” (Schroeder/Gold),  „Guitar man” (J. Hubbard),  „Suspicious minds” (Mark James), „Unchained melody” (North/Zaret) z repertuaru The Righteous Brothers  „My way” (Paul Anka/Reveaux/Claude François) , „Always on my mind” (Carson/James/Christopher), „You don’t have to say you love me” (Wickham/Napier-Bell/Donaggio/Pallavicini) z repertuaru Dusty Springfield, „Great balls of fire” (Otis Blackwell/Jack Hammer) z repertuaru Jerry’ego Lee Lewisa  „Return to sender” (Otis Blackwell/Winfield Scott),  „Runaway” (James Samuel lii Harris/Janet Damita Joe Jackson/Terry Lewis) z repertuaru Del’a Shannona , „Johnny B. Goode” (Chuck Berry), „Viva Las Vegas” (Doc Pomus/Mort Shuman). Te utwory były wykonywane na 100 procent.

  Muzycy Piotra Skowrońskiego stawiają przede wszystkim na brzmienie zespołowe. Tej idei podporządkowali całkowicie program blisko dwugodzinnego koncertu, w którym nie było słabego punktu. Od pierwszego  intro do ostatniego  finałowego akordu inżynieria muzyczna nabierała właściwego tempa, a wokalista

dwoił się i troił, aby jak najwierniej odtwarzać repertuar oczekiwany przez melomanów. Cała maszyneria  nabierała  szaleńczego tempa i mogliśmy się przekonać, że muzycy rozumieją się doskonale z wokalistą, a on sam jest w wyśmienitej formie wokalnej. Jego technika wokalna – bez jakichkolwiek ograniczeń – jest na wskroś uniwersalna. W trakcie koncertu „zaiskrzyło” wielokrotnie, szczególnie kiedy zabrzmialy kultowe utwory wymienione wcześniej. Doprowadzało to publikę do frenetycznych oklasków i szaleńczej  owacji. Nie obyło się realizacji hasła Młynarskiego „Fruwa Twoja marynara” i tańców twista, rock and rolla czy madisona. Wśród tłumnie zebranych fanek i fanów przeważali  miłośnicy repertuaru spopularyzowanego w latach 60. Jednak na widowni byli także młodsi, dla których te przeboje były odkryciem.
Krzysztof Wodniczak

Fot. Andrzej Radwański